 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Кантрабанда
|
|
Беларуская балада. XVI стагодзьдзе
|
Стаміліся белыя коні і цёмнымі сталі ад поту,
Стаміліся бомы зьвінець пад дугою –
Матляліся ўжо неахвотна,
Ахрыпла іх песьня – яна наглыталася пылу
I ўжо задыхалася ўся,
Калі варта рыплівую брычку спыніла,
Дзе кожнае кола візгліва жаданага дзёгцю прасіла...
– Гэй, што ты вязеш праз граніцу? –
Чужая злавалася мова,
Пыталася варта сурова,
Шукала упарта ахова,
Шукала яна кантрабанду
У брычцы, як позьняя восень, парожняй, –
Ня верыла,
Што праз граніцу парожнімі езьдзіць можна.
– Дык што ты вязеш?
– Вы ж бачыце самі – нічога.
– А можа, схаваў што?
– Навошта? Пабойцеся Бога –
Вы бачыце ўсё, што са мною...
– Ясна адно, – галадранцы!
Езьдзяць тут розныя швэнды, –
Ахова ўжо стала злавацца. –
А можа, ты кнігі вязеш? Бо з Прагі тут нейкі Скарына
Кнігі злаўчыўся вазіць на радзіму,
Якую чамусьці пакінуў.
– Кнігі?
Ад іх толькі зло...
Бэсьцяць кнігі наш люд паспаліты...
– I ты супраць кніг, падарожны?!
Які малайчына, глядзі ты!
А ведаеш, думаю я, што прыйдзе часіна такая:
Нам скажуць Скарыну таго затрымаць,
I мы, будзь ты пэвен, яго затрымаем!
I кнігі тады мы яго
Папалім усюды ў краіне...
– Чакайце, а кнігі ж сьвятыя, пра Бога...
Дык як жа паліць іх?..
– Павінен
Сказаць я табе, чалавеча,
Што ты – кацянятка сьляпое:
Можна паліць і сьвятое, калі нам загад ёсьць на тое.
Ты знаеш, і Бога самога
Мы можам паслаць на спаленьне,
Калі непрыдатным ён стане
Для нашага раптам маленьня...
Я веру, Скарыну таксама,
Касьцёр наш падсобіць на неба –
Асудзяць яго на спаленьне нашчадкі...
– Так яму, неслуху, й трэба!
– Ну, едзь, падарожны...
Чакай, а хто там сядзіць у фурманцы?
– Гэта ж фурман мой.
– Бач, з форсам катаюцца нават такія,
Як ты, – галадранцы!
Ну, едзь – не мазоль нам вачэй...
Весялей зацілімкалі бомы,
Яны адпачылі крыху –
Дзе падзелася пыльная стома!
Сьпяшаўся дадому Скарына (а гэта быў ён – вы пазналі?).
Коней сьцябалі абое –
I «пан», і «фурман» коней гналі.
Глядзеў на «фурмана» з усьмешкай Скарына –
Усё-ткі правёз кантрабанду ён з Богам!
Бо гэты «фурман» – быў найлепшы друкар,
Украдзены ў караля самога.
Ехаў Скарына Францыск друкаваць свае кнігі дома.
Цілімкалі
Весела
Бомы...
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
